انجمن اهل قلم استان فارس و موسسه سرزمین فرزانگان شیراز پایگاه اطلاع رسانی انجمن اهل قلم استان فارس
از اهالی فنلاند بود و انگار با هوای ۳۵ درجه شیراز میانه خوبی نداشت. با ظاهری متفاوت و سر و رویِ پیچیده شده با یک پارچه، از همان دور، زیر سایه یکی از سروهای ناز آرامگاه حافظ، انتظار می کشیدکه این جماعت از سنگ مزار ۲۵۰ ساله فاصله بگیرند تا
عکس هایش را بگیرد. اما کنجکاوی، او و راهنمای گردشگری اش را از پله های شاهکارِ «آندره گدار» بالا برد و آنجا بود که دانست به جز عکس گرفتن از بنای حافظیه، سوژه های عکاسی دیگری هم اینجا هست و کافی است این جماعت را دنبال کند!
۱۵ تیرماه جمعی از اهالی فرهنگ و ادب شیراز در هفته ای که «گرامیداشت قلم» نام گرفته است در آرامگاه حافظیه گرد هم آمدند تا به اهل قلم فقید، ادای احترام کنند. مثل همیشه بیشتر گل های رُز نصیب آرامگاه خواجه اهل راز شد. اما این بار فقط از حافظ سخن به میان نیامد. بعد از این شاعر جهانیِ شهر شیراز، نوبت به اهلی شیرازی و فرصت الدوله شیرازی رسید که مانند بسیاری از اهل قلم ایران، نامشان در سایه حافظ است و از قضا این دو، سنگ قبرشان هم! کاووس حسن لی مدیر مرکز حافظ شناسی، جمال زَیّانی پژوهشگر فرهنگ عامه، یداله طارمی شاعر و غلامعلی خوشبخت مسئول انجمن ادبی بهار نارنج هم خودشان را به این جمع رسانده بودند تا با همسایگانِ حافظ دیدار کنند. بعد از اهلی و فرصت، نوبت به گلزار شاعران رسید. مهدی حمیدی شیرازی با آن قویِ زیبایِ ادب پارسی، عبدالوهاب نورانی وصال، علی محمد مژده و لطفعلی صورتگر از پایه گذاران زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه،
حسن امداد و پژوهش های نابش در سعدی شناسی و فرهنگ مردم شیراز، رسول پرویزی با شلوارهای وصله دار(!)، علیرضا شاهپور شهبازی باستان شناس و … اهل قلم فقیدی بودند که سنگ مزارشان گلباران شد و گرچه روز قلم بود اما جماعتِ قلم، به احترام حمید دیرین مؤسس انجمن خوشنویسان شیراز و نور الدین رضوی سروستانی موسیقیدان فارس هم کلاه از سر برداشتند و حتی هدایت رضایی از شاگردان رضوی سروستانی به یاد استاد چند بیتی خواند. کاووس حسن لی در این برنامه از خدمات این بزرگان به ادبیات پارسی و فرهنگ شیراز سخن می گفت تا اینکه نوبت به عبدالوهاب نورانی وصال رسید. بهزاد مریدی مدیرکل فرهنگ و ارشاد فارس از اینکه برخلاف نظر واقف یعنی دکتر نورانی وصال و همسرش طاهره صفارزاده، موزه نورانی وصال در اختیار محافل ادبی و هنری قرار نمی گیرد، گلایه کرد. او گفت: «اعتقاد داریم دانشگاه علوم پزشکی این مکان را به لحاظ فیزیکی خوب اداره کرده اما از نظر مخاطب سازی موفق نبوده است» به اتقاد مریدی این موزه که در حال حاضر در خیابان قصردشت نرسیده به پل معالی آباد قرار دارد آنچنان شایسته و بایسته در دستان اهل قلم نیست.» او حتی با صراحت تأکید کرد که «موزه و گنجینه نورانی وصال باید به اهل آن بازگردد.» مریدی بار دیگر در مقابل آرامگاه رضوی سروستانی دو موضوع را به شورای اسلامی جدید شهر شیراز گوشزد کرد: «اول اینکه در کنار نام نامی شهدای گرانقدر فارس که جان خود را فدای استقلال و امنیت کشور کردند، باید نام بزرگان شعر و ادب و هنر نیز بیش از پیش یادآوری شود.» او همچنین قطعه هنرمندانِ آرامستان بهشت احمدیِ شیراز که شورای فعلی بر آن تأکید دارد را مکانی مناسب و در خور هنرمندان فقید ندانست و گفت: شاید به لحاظ فرمی این مکان به صورت مطلوبی طراحی شده باشد اما قطعه هنرمندان باید در مکانی که محل رجوع اهالی فرهنگ و حتی گردگشران باشد ایجاد شود نه در جاده ای دوردست.
آرامگاه زهرا مزارعی متخلص به افتخار الشریعه آخرین ایستگاه بود و با ادای احترام به این بانوی شاعر همسایه حافظ، برنامه های «یارانِ قلم» به پایان رسید.
صدای شاترهای عکاسان خبری که تمام شد، فقط صدای تک شات های یک دوربین به گوش می رسید. همان مرد اسکاندیناوی تبار بود که داشت خاطراتِ همسایگان حافظ را در حافظه دوربینش ثب می کرد.
